Wyniki!

Pewien czas temu zakończyła się nasza ankieta na najlepszą piosenkę ..

O to wyniki:
 Pierwsze miejsce PSY- Gangnam style

Drugie:Big Bang - Fantastic Babby 

I dwa trzecie miejsca:

Team H- Can't Stop


i  4men - Baby Baby

Dziękuje za głosowanie ;)

Tak więc postanowiłam w końcu coś naskrobać. No... może naklikać. ;P Tym razem będzie jednak krótko i bez żadnego tematu przewodniego. Brak Czasu to teraz chyba moje drugie imię. Wiedziałam, że będzie kiepsko ale nie sądziłam, że aż tak. Dzisiaj jednak nazbierałam troszkę czasu i odzywam się na naszym małym blogu. Hmm... Małym nie małym, w końcu jest nas tu aż trzy :D 

To w takim razie zacznę od tego, że od kiedy rozpoczął się rok szkolny, to ja szesnastoletnia, początkująca licealistka mam w głowie kompletne zamieszanie. Po pierwsze wspomniany już brak wytchnienia. Do domu przyjeżdżam prawie że wieczorem i nie mogę nawet w spokoju posłuchać muzyki, a co dopiero ogarnąć chociaż w minimalnym stopniu co dzieje się w naszym koreańskim światku. Brak mi nawet czasu na poświęcenie pięciu minut mojemu najdroższemu Sukki'emu :-/ Do tego w mojej głowie rodzi się tysiące przeróżnych pomysłów i nie wiem co mam z tym począć. Niedawno dotarła do mnie kolejna prawda. A mianowicie... Jak bardzo zmieniło się moje życie odkąd poznałam i zainteresowałam się Azją.

Życie jak wata cukrowa cz.3

Powolutku wkładam kolejne części opowiadanka..

Mam nadzieję, że was to nie nudzi i bardzo cichą nadzieję, że może jednak komuś się to podoba;D

 

Na pobudzenie szarych komórek i na polepszenie humorku piosenka ode mnie.

 

 

Trochę muzyki a teraz zapraszam do czytania;D



Naszą rozmowę przerwał jakiś mężczyzna, który prawie ciągle chodził za tym żółtkiem.

-Paniczu, musimy już jechać. –  zwrócił się do chłopaka, który ciągle się szczerzył do mnie.

-Dobrze już idę. No to na razie dziewucho- powiedział i zaśmiał się po raz kolejny do mnie.

Nie odezwałam się. Patrzyłam tylko jak wsiada do auta i odjeżdża i stałam jak osłupiała. Wszyscy się na mnie patrzyli z zaciekawieniem. Poczułam się trochę zawstydzona, lekko się uśmiechnęłam i ruszyłam w stronę ławki  by usiąść. Podbiegły do mnie przyjaciółki i zaczęły z wielka ekscytacją rozmawiać o tym chłopaku. Podniecały się jego wyglądem i jego stylem ubierania, chodzenia. Ja wcale się nie odzywałam, siedziałam ponuro czekając aż przyjedzie autobus. W domu byłam około godziny 21.00. Uszykowałam sobie coś do jedzenia, po czym ubrałam się w piżamę i zaczęłam zajadać się moja kanapką z serem, szynka i ogórkiem kiszonym.

Gdy skończyłam posiłek spakowałam się jeszcze do szkoły i położyłam się do mojego ciepłego łóżka.

Leżąc pod kołdrą zaczęłam rozmyślać o tym nieznajomy, którego spotkałam. Trochę zaczęłam żałować,

 że nie byłam milsza. I  w końcu nie dowiedziałam się jak ma na imię. Już go nigdy nie spotkam, nie będę miała okazji dowiedzieć się o nim więcej. Ale z drugiej strony zasłużył sobie na takie traktowanie  z mojej strony.

On też nie był dla mnie za miły. Nazwał mnie wstrętną dziewuchą i odnosił się jak do służby. Jak tak można się zachowywać. Niby taki bogaty, a kultury za grosz. Może mieć najwięcej pieniędzy na świecie, ale nie zjedna mojej przyjaźni. Chyba, ze się zmieni to może w tedy. Ale na pewno musiałby na to zapracować. Po paru minutach bicia się z myślami zasnęłam.

Noc minęła spokojnie, bez żadnych koszmarów. Miałam tylko dziwne przeczucie, ze coś się wydarzy.

Nie koniecznie będzie to coś pozytywnego, ale miałam nadzieje, że jednak tak. Zaczęłam, więc przygotowania do szkoły. Poranna toaleta, śniadanie i wyprawa na przystanek. Pierwsza lekcja rozpoczęła się o 8.00 była to fizyka. Trochę na niej przysypiałam, ale moja przyjaciółka Asia na szczęście kontrolowała sytuacje i budziła mnie, gdy pan coś ode mnie wymagał. Kolejne dwie lekcje ciągnęły się w nieskończoność. Marzyłam tylko

o długiej przerwie by wpaść z dziewczynami do biblioteki na kolejny odcinek serialu. Niestety, gdy tam poszłyśmy okazało się, że jest zamknięta. Dlatego zaczęłam przed drzwiami budynku strzelać fochy i krzyczeć;

-Dlaczego nam to robią??

Dziewczyny patrzyły się na mnie i zaczęły się śmiać. Po paru minutach przestałam zgrywać wariatkę

i poszłyśmy pod szkołę by sobie pogadać. Gdy dochodziłyśmy do budynku ujrzałam wysokiego chłopaka ubranego w szare dżinsy, niebieska koszulę i białą kamizelkę. W prawej ręce trzymał otwartą butelkę soku pomidorowego. Jego czarne włosy ułożone trochę w nieładzie sterczały w różne strony, przez wiatr, który je rozwiewał. Wyglądał tak nie ziemsko, że mogłam mu wybaczyć wczorajsze zachowanie. Dziewczyny szturchając mnie wyrwały mnie z transu.

-Hej Domi, czy to nie jest ten chłopak, o którym mi opowiadały Asia i Gosia?? – spytała Natalia, uśmiechając się do mnie i pokazując swój trochę krzywe uzębienie.

-No chyba tak, ale co on tu robi?? Przecież ja mu nic o sobie nie mówiłam, ani do jakiej szkoły chodzę ani ile mam lat. Zupełnie nic. Może jeszcze z kimś rozmawiał z naszej ekipy i do niego przyjechał- rzuciłam

-Niby do kogo?? Masz mi tam w tej chwili iść i wszystkiego się dowiedzieć.!!- krzyknęła mi prosto do ucha Asia.

-No właśnie za minutę już widzę cię tam przy jego boku jak z nim rozmawiasz- wtrąciła Gosia. Podskakując

 i popychając mnie w stronę żółtka.

-No dobra idę- westchnęłam- ale jak coś będzie nie tak to wasza wina – ostrzegłam je i lekko przygryzłam wargę. Ruszyłam w kierunku  chłopaka, bawiąc się sznurkiem od bluzy. Żółtek wpatrywał się w drzwi i okna szkoły jak by na kogoś czekał, wypatrywał.

-Hej- wyjąkałam, ukrywając moje podniecenie i nie pokój..

-Witaj. W końcu raczyłaś się zjawić.. Czekam już na ciebie jakieś 10 minut.

-Co?? A skąd miałam wiedzieć, ze się tu zjawisz i będziesz chciał się ze mną spotkać?? A tak w ogóle skąd wiesz, że tu chodzie do szkoły?? – spytałam. Spojrzał na mnie trochę z politowaniem, ale uśmiech z jego twarzy nie zniknął.

-Oj mała jeszcze nic o mnie wiedząca dziewuszko. Dla mnie nie ma rzeczy nie możliwych, a znalezienie o tobie informacji jest dla mnie tak łatwe, że twój rozumek nie jest w stanie tego sobie wyobrazić.- zaczął się śmiać

i bawić się etykietą od soku.

-Wyobraźnie to ja już mam i to tak wielką, że byś mógł się przerazić co w mojej głowie siedzi. Ale po co szukałeś informacji??- spytałam, byłam bardzo ciekawa jego odpowiedzi. Nigdy jeszcze się nie przydarzyło, by jakiś chłopak, którego poznałam zjawił się w mojej szkole, by ze mną porozmawiać. Może przemyślał swoje zachowanie i pożałował, że się nie przedstawił nie był milszy. Przyglądałam mu się z ciekawością i niecierpliwością.

-Ponieważ nie lubię mieć nie wyrównanych rachunków.- rzekł i zaczął przyglądać mi się z uwagą. Przestał się uśmiechać. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, które mogły zdradzić czy on żartuje czy mówi na poważnie. Ale jakie nie wyrównane rachunki?? Czyżby chodziło mu o ten sok?? Przecież to dziecinada, gdyby tylko po to tu przyjechał.

-Co?? Jakich nie wyrównanych rachunków?? Co ty bredzisz!! Już chyba na głowę upadłeś. – powiedziałam szybko prawie krzycząc. Kątem oka spojrzałam na dziewczyny, które przyglądały się całej sytuacji i na migi pokazywała bym była milsza. Jak mogę być milsza skoro taki dzieciak przyjechał tylko po to by wyrównać porachunki powiązane z sokiem.

-No normalne. Nie przeprosiłaś jak należy wczoraj za wszystkie przezwiska, którymi mnie wczoraj obrzuciłaś.

-Co?? Myślisz, ze cię przeproszę?? Jaki bezczelny, nawet nie wiem jak się nazywa i mnie obrażał i mam go jeszcze przeprosić?? Może jeszcze całować po nogach i prosić o wybaczenie?? – wykrzyczałam mu. Jego twarz z zamyślonej przemieniła się w wściekłą.

-Nie denerwuj mnie już!! A mam, nazywam się Lee Ha Jun. A co do mich nie wyrównanych rachunków.

W tym momencie oblał mnie sokiem, który trzymał w ręce przez cała nasza rozmowę. Sok pomidorowy miałam na włosach i na prawie całej kurtce. Spojrzałam tylko kątem na grupkę uczniów z mojego gimnazjum, którzy się nie mogli powstrzymać od śmiechu. Wyglądałam żałośnie. Stałam przed eleganckim chłopakiem w posklejanych włosach i brudnej kurtce.  Nie wiedziałam co mam zrobić. Jedynie patrzyłam na po kolei na twarze moich kolegów, koleżanek i spojrzałam na Ha Juna, który także śmiał się ze wszystkimi.

CRAZY;P

Nie ma to jak szalony weekend z przyjaciółkami, których nie widziało się od paru dni^^

                                                Ten gest to już nasz gest , który nas charakteryzuje
                                                                                 Bardzo czesto go pokazujemy^^

Wszystko zaczęło się od piątku, jak to poszłyśmy kupić mangę na urodziny naszej przyjaciółki.

Kroczenie ulicami Poznania i co pewien czas zauważanie Azjatów.

Chciałam dać jednemu Chińczykowi ulotkę którą dostałam od jakiejś dziewczyny, ale niestety nie chciał wsiąść:///

                                                   To właśnie manga jaką kupiłyśmy Han Soo Ra;D

Sobota to już czyste szaleństwo..

Gangnam style na ulicy. Czasem kolega nasz młodszy przejeżdżał i pewnie się zastanawiał co nam odwala, ale możliwe, że aż tak go to nie dziwiło bo troszeczkę nas zna. W końcu to nasz kolega od walenia w kaloryfery na wycieczce i pukanie do drzwi i kto je szybciej otworzy by przyłapać osobę pukającą.;D

Jednym słowem weekend bardzo bardzo udany.. Bardzo takiego czegoś potrzebowałam. Nagadania się, powygłupiania i wspólnego oglądania śmiesznych filmików z Azjatami.. Teraz będę miała energię do dalszego chodzenia do szkoły.

Pierwsze tygodnie w moim liceum nie są złe, choć może mam już jakiegoś wroga... Najważniejsze bym robiła to co muszę i nie przejmowała się tak.. Muszę się zmobilizować.

W klasie udało mi się odnaleźć osobę która kocha Azję( głównie za dramy) i drugą osobę która ubóstwia mangi i Japonię.. Czasem przy najmniej można się do nich odezwać o czymś co mnie pasjonuje.. Ale i tak najlepiej o tym i o innych rzeczach rozmawia mi się z Lee Ha Rim, Hang Sang Sub oraz Han Soo Ra( nasza kolejna pasjonatka Azji nasza przyjaciółka)..

Najgorzej chyba mi pójdzie z języka angielskiego, więc muszę bardzo się wziąć za niego..

Może nawet włożę jakąś notkę po Angielsku by sobie poćwiczyć pisanie.. To jeszcze się zobaczy..

Na koniec dziękuję Lee Ha Rim i Hang Sang Sub i Han Soo Ra za wspaniale spędzony czas.. I trzymajcie za mnie kciuki by jakoś mi szło z tego Angielskiego.. Kocham Was ;***

http://www.youtube.com/watch?v=9bZkp7q19f0

Ten nasz wspaniały naniec tego na ulicy...

Leżenie na asfalcie;P

Moje początki...

Dłuuugo, oj bardzo długo myślałam co by napisać w moim poście. Zamierzałam o tym napisać już jakiś czas temu, ale z pewnych względów nie mogłam. Otóż panowie Azjaci nie dawno, bo w połowie lipca natchnęli mnie na to, żeby ich narysować. Przedstawię wam historię powstania mojego pierwszego skromnego rysunku : D. No więc pewnego ładnego wieczora przeglądając zdjęcia tych otóż panów, a ściślej rzecz biorąc jednego, czyli mojego ukochanego T.O.Pa zostałam "natchnięta" przez jedną jego fotkę, więc długo nie rozmyślając wzięłam notes i ołówek, usiadłam przy stole i zaczęłam skrobać. Zajęło mi to jakiś czas, juz niepamiętam jaki dokładnie, ale po zakończeniu mojego dzieła, które wyszło nawet nieźle wyszczerzyłam sie do kartki i jak to czasem bywa będąc mega szczęśliwą miałam ochotę krzyczeć i skakać z radości, że umiem takie coś zrobić. No ale jak to zwykle bywa zdołałam sie powstrzymać i tylko sie do tej kartki szczerzyłam jak nienormalna. Moje dzieła, bo nie jest to tylko jedno  zamieszczę na końcu mojego posta.

O tym tez już chciałam napisać juz dość dawno, ale nie wiedziałam co by jeszcze dodać żeby wyszło na dość sensowne (choć nie obiecuje, że takie teraz będzie). Jak pewnie wszyscy fani k-popu widzą G-Dragon wydał 2 swoje teledyski, a niedługo wyda kolejny.
Pierwszy, który wydał to klip do piosenki "One Of a Kind", który zamieszczam poniżej.

Życie jak wata cukrowa

Kolejna odsłona mojego dziwacznego opowiadania...

W tej części dowiecie się trochę kim jest tajemniczy Azjata ...

Stałam tak wpatrując się w scenę i wymyślając różne ustawienia na niej. Gdy me rozmyślania przerwała jedna dziewczyna z naszej grupy przyszła po mnie i zaczęłyśmy biec w kierunku szatni. Wtem wpadłam  na jakiegoś chłopaka przy czym oblałam go sokiem, który trzymał w ręce. Był ubrany w elegancki można powiedzieć garnitur, co mnie bardzo zdziwiło. Bo rzadkością jest by chłopak w jego wieku tak się ubierał a wyglądał na około 17 lat. Miał czarne trochę kręcone włosy, które sterczały mu trochę w nieładzie to w prawą stronę to w lewą. Jego usta pełne namiętności w które mogła bym się zatracić i zapomnieć o rzeczywistości, Jego dziewczyna ma wielkie szczęście go całując. Zerknęłam na jego oczy, były trochę skośne, co mogło oznaczać, że mógł pochodzić z Chin, Japonii czy Korei. Ale co robi tu taki chłopak?? Wysoki, dobrze zbudowany, może troszeczkę z krzywym nosem.

-        Halo głucha jesteś?? – krzyknął ze złością do mnie chłopak. Byłam tak pochłonięta analiza każdej części jego ciała, ze nie zauważyłam , że coś do mnie mówił.- Masz wytrzeć mi ten sok z mojej koszuli, który rozlałaś na mnie nie zauważając mnie. Nie tylko ślepa ale i też głucha.

-          Przepraszam, bardzo mi przykro, ale się bardzo spieszę. Mogę później wytrzeć twoja koszulę?? Za chwile występuję z zespołem i muszę się jeszcze przygotować. – powiedziałam szybko. Serce waliło mi jak oszalałe. Tylko nie byłam pewna z jakiego powodu czy, ze mogę zaraz spóźnić się na swój własny występ czy dlatego, ze przede mną stoi taki przystojny chłopak.

-          Za kogo ty mnie uważasz, by tak do mnie mówić?? Co?? Powiedziałem że masz coś zrobić teraz, ale dobrze niech będzie moja dobra wola po swoim występie mi to wyczyścisz-odpowiedział szczerząc się do mnie,

       co o mało nie zemdlałam. Ale chwila co on powiedział?? Jego dobra wola?? Co to ma być??

-          A ty za kogo się uważasz by ludzi tak traktować i mówić jak do służby?? Moja dobra wola też coś!!

Już otwierał usta, by coś odpowiedzieć, ale dziewczyna z którą biegłam pociągła mnie za rękę i poszłyśmy do szatni. Wkurzona jak nigdy, rozmyślałam jak on mógł do mnie ten żółtek się odzywać?? Ja już mu wytrę tą koszule!! Dziewczyny jakoś mnie uspokoiły, ale nie zdarzyłam im opowiedzieć o zdarzeniu, które miało miejsce.  Cała nasza grupa poszła pod scenę i oczekiwała na występ. E końcu nas wywołali. Piosenki wyszły nam perfekcyjnie, taniec także i przedstawienie. Czułam się świetnie, myślałam, ze nic mi nie popsuje humoru. A tu idziemy a przede mnie wyskoczył ten żółtek i zaczął gadać bym mu tą głupią koszule  wytarła.

-          Hej no dobra choć na korytarz i ci te twoje cenne ciuszki wytrę.

-          Nie można było tak od razu??  Myślisz, ze mam aż tyle czasu??

-          Co?? Co ty do mnie mówisz?? Nie udawaj takiego ważniaka, bo mnie wkurzasz.

-          A może ja jestem ważniakiem?? Co??

-          E tam. Bądź sobie kim chcesz. Wytrę tę koszule i będzie w końcu z tobą spokój/

Poszliśmy na korytarz. Wzięłam jakąś chusteczkę, którą lekko zwilżyłam w łazience i zaczęłam mu szorować koszulę. Jak mogłam się poniżyć do takiego stopnia, bym jakiemuś dupkowi szorować rzeczy.

Wielki pan się znalazł. Ale nie powiem jest bardzo przystojny te oczy a twarz taka męska.

-Jej żyjesz??- krzyknął do mnie. Nie zauważyłam, ze od jakiś paru minut patrzę mu w oczy i w ogóle nie czyszczę koszuli.

-No żyję, tylko trudno mi to uwierzyć, że muszę tę szmatę czyścić.

-Szmatę?? Ona jest droższa niż wszystko co masz na sobie i pomnożone razy 50.

-Ojojoj wielki pan się znalazł- westchnęłam

-Co?? Słucham??

-A nic nic. Powiedziałam, ze może to być i prawda.- uśmiechnęłam się ironicznie.

-Na pewno! – powiedział z satysfakcją- Ała nie tak mocno!- wrzasnął

-Przepraszam bardzo wielkiego panicza, ze sprawiłam jemu ból.

Spojrzał na mnie złowrogo.

-Ej dziewucho, nie denerwuj mnie!

-Dziewucho?? Uważaj sobie debilu!- zazgrzytałam zębami. Chłopak spojrzał się na mnie otwierając lekko usta

i układając je w dziwnym grymasie. Oczy otworzył szeroko, jak był by zdziwiony. Na chwile zamilkliśmy.            W skupieniu czyściłam koszule i w końcu się odezwałam:

-A jak jaśnie pan ma na imię??- przygryzłam lekko wargę, denerwując się czy to był odpowiedni moment na takie pytanie.

-Co cię to obchodzi?? Ty powinnaś mi się przedstawić wstrętna dziewucho- odpowiedział lekko uśmiechając się ze złością.

-A ty kiedy przestaniesz mnie obrażać. Myślisz, że powiem ci jak mam na imię?? Oj mylisz się!!- wrzasnęłam.

Wtem moja przyjaciółka Gosia energicznie do nas podbiegła i krzyknęła:

-Dominika, dalej choć zaraz jedziemy do domu.

Co ona zrobiła?? Głupi żółtek dowiedział się jak mam na imię. Zaczerwieniłam się i rzuciłam ostatnie złowrogie spojrzenie chłopakowi, który zaczął się szeroko uśmiechać i na przegnanie krzykną:

-Do zobaczenia Dominiko wstrętna dziewucho!!!

Wkurzyłam się i szarpnęłam chudą, dość wysoka Gosię i pociągnęłam ją na zewnątrz.

-Ej nie ciągnij mnie tak!! Zwariowałaś?? Co to za chłopak??- rzekła uśmiechając się i ruszając znacząco brwiami.

-Eee... Nikt. Jakiś wielki pan, który ma bardzo wysokie mniemanie o sobie- odparłam  gryząc się po raz kolejny w wargę ze złości.

-No, ale strasznie przystojny jest. Jak go nie chcesz to ja chętnie skorzystam z okazji.

-Przestań- przerwałam jej i rzuciłam złowrogie spojrzenie.

-No nie denerwuj się. O idzie Asia, ciekawe co ona na to powie.

-Ej nie mów mi nic o nim przy mnie. Jak już tak chcesz o nim tak opowiadać to ja sobie idę tam na schody. Zawołaj skończycie się ekscytować. Odeszłam włączając sobie muzykę z telefonu. Spoglądałam na dziewczyny, które z wielkim skupieniem rozmawiały. Ja tylko stałam i patrzyłam się w przestrzeń przede mną. Z moich rozmyślań wyrwała mnie jakaś osoba, która mnie popchnęła i prawie bym spadła ze schodów. Wyciągnęłam szybko z uszu słuchawki i rzuciłam się na ta osobę.

-Hej uważaj jak chodzisz?? Ślepy jesteś??

Postać stojąca przede mną odwróciła się i zobaczyłam tego dziwnego  żółtka z którym parę minut temu gadałam. Chłopak szczerzył się do mnie, tak jak by był z tego dumny, że mnie popchnął.

-Jak mylisz może jesteśmy już  kwita?? Choć nie powinienem cię jeszcze sokiem oblać??- rzekł

-Co??

-Znowu głucha jesteś?? Chyba musisz iść do lekarza.- zaśmiał się

Naszą rozmowę przerwał jakiś mężczyzna, który prawie ciągle chodził za tym żółtkiem.

-Paniczu, musimy już jechać. –zwrócił się do chłopaka, który ciągle się szczerzył do mnie.

-Dobrze już idę. No to na razie dziewucho- powiedział i zaśmiał się po raz kolejny do mnie.

Życie jak wata cukrowa

Pewnie zastanawiacie się czego może dotyczyć tytuł mojego dzisiejszego posta....

Pod tym tytułem będę zawsze umieszczać moje troszkę dziwne opowiadanie, które jeszcze powstaje. Na razie udało mi się napisać prawie 30 stron A4.

Jak na mnie to naprawdę dużo... Jeszcze nigdy tak długiego opowiadania nie napisałam i mam nadzieję, że kiedyś je skończę.Może będzie z happy endem a może zakończę jakąś tragedią. Mam wiele pomysłów jak rozwinąć akcję i muszę je poukładać w jakąś dość logiczną całość.

Dlaczego moje opowiadanie zatytułowałam; "Życie jak wata cukrowa"???

Taki dałam tytuł ponieważ, Lee Ha Rim po przeczytaniu jednego z fragmentów powiedziała, ze to trochę przesłodzone jak na rzeczywistość. I zaczęłam rozmyślać nad tym co jest słodkie a czasem i za bardzo, ze gdy za dużo tego zjemy jest nam nie dobrze.... I w końcu wpadłam na watę cukrową, którą uwielbiam.

Ulzzang boys and girls^^

Witajcie!

Ostatnio przeglądając strony na facebooku, znalazłam galerie ulzzang boys i ulzzang girls. Bardzo mnie zaciekawiło kim są ulzzangi i skąd się w ogóle wzięli. Zaczęłam więc szukać informacji o ulzzang. I znalazłam parę stron. Wnioskując z nich to można osoby te nazwać koreańskimi modelami, którzy przez wkładanie własnych zdjęć zdobywali i zdobywają fanów.

Fanów, którzy z nie cierpliwością oczekują na nowe sesje, zdjęcia swoich nowych idoli. Niby wszystko to jest piękne i urocze, ale to wszytko czasem jest dzięki ich ciężkiej pracy nad własnym sobą. Bo wiadomo skoro to modeling to muszą się pilnować by nie przytyć a czasem lub bardziej się muszą się odchudzać chodź  ta osoba jest szczupła i przez wiele osób uważana za ideał, czasem fani martwią się  czy osoby te w ogóle coś jedzą. Niestety taki jest świat modelingu, czasem jeśli nie masz określonych wymiarów odmówią współpracy a jeśli im jednak zależy byś ty brał udział w ich przedsięwzięciu to powiedzą byś popracował nad sobą. Pewnie dla niektórych jest to wymarzony zawód bo chodź musisz ciężko pracować to są i bardzo przyjemne strony bycia modelem. Jest się rozpoznawanym, poznaje się ciekawych ludzi, gdy jesteś na szycie masz wpływ na pewne sprawy i możesz pomóc innym oraz dużo zarabiasz, dzięki temu masz markowe ciuchy itp. Dużo korzyści ale zawód ten nie dla każdego, trzeba mieć silną psychikę i nie bać się pozować przy ekipie, która może być czasem duża i najważniejsze nie bać się aparatu. Jednym słowem zawód ten nie jest dla mnie nie mam dużej determinacji by oprzeć się przepysznym słodyczą, głównie czekoladzie. Przez co raczej nie bedę miała określonych wymiarów. Ale jak można się oprzeć takim pysznością???

Misz-masz

Dzisiaj to do mnie dotarło. Prawda boli. ;)

Został nam tylko JEDEN tydzień wakacji. Boooję się. Czy będzie ciężko? Jacy będą ludzie? Czy znajdę jakąś bratnią duszę? Czy się nie pogubię? Nowa szkoła, nowi ludzie, nowe obowiązki. 

Takie właśnie targają mną myśli. Każdy niestety musi przeżyć to przynajmniej raz. Ale jak na razie mam zamiar w pełni przeżyć ten ostatni tydzień.

A co tam słuchać w naszym K-Popowym światku?

W tym tygodniu moją duszą szargało mnóstwo sprzecznych emocji.

 Od kilku dni zaczęłam oglądać Arirang World. Koreańska stacja telewizyjna w języku angielskim najbardziej cieszy, kiedy możemy zobaczyć w niej naszych Kwiatków. No cóż. Nie jest tego nie wiadomo jakie ilości, ale co nie co można się nowego dowiedzieć. Jaka wielka była moja uciecha( chyba prędzej szał na kanapie), kiedy zobaczyłam mojego cudnego Jang Keun Suka. Było tam kilka słów o jego trasie koncertowej The Cri Show II Asia Tour, która już się rozpoczęła i ma potrwać aż do listopada. Nie zrozumiałam jedynie dlaczego nie pokazali przy tym fragmentu jego koncertu, tylko urywek jego występu z programu japońskiego. A co tam. Najważniejsze, że w ogóle był.

"Jeszcze nieazatytułowana opowieść" Rozdział 2, 3 i 4

Zapraszam na dalszy ciąg mojego opowiadania. 

Jak wynika już z pierwszej części, nie jest to historia z udziałem k-popowego Super Junior czy Shinee. Jeśli ktoś oglądał Boys Over Flowers to na 100% wie, kim jest F4. 

Zaczęłam pisać o tym już dawno temu. a wybór bohaterów jest bardzo związany z początkiem naszej przygody z Koreą. Boys Over Flowers to pierwszy serial jaki obejrzałyśmy i pierwsze zetknięcie się z tą kulturą. Później, kiedy już się w nim zakochałyśmy oraz grających w nim cudownych aktorach, przyjaciółka, która zresztą pokazała nam i sam serial z podnieceniem oświadczyła nam, że "Kim Hyun Joong grający w dramie ma swój własny zespół a prawie wszyscy członkowie bardzo podobnie się nazywają". Ojojoj. Długo zajęło nam zapamiętanie imion i rozróżnianie wszystkich członków SS501. To jednak stał się także nasz pierwszy zespół którego słuchałyśmy (i nadal słuchamy chociaż niestety już ze sobą nie pracują) z zapartym tchem.  

Jak ja bym chciała, żeby chłopcy reaktywowali swój boysband.

Po małym wstępie zapraszam na lekturę.

"Jeszcze niezatytułowana opowieść": Rozdział 1

Nie ma to jak pisać niekończące się opowiadanie.

Z początku myślałam, że nie napiszę nawet z 10 stron (dużych A4, jak w Wordzie), a tu już ponad 40 i jak na razie mam wrażenie, że to dopiero początek. To co zaraz przeczytacie nie jest literaturą z najwyższej półki, tylko zwykłym opowiadaniem napisanym przez nieogarniętą fankę. Błędy na pewno będą, w końcu nikt mi tego nie sprawdzał oprócz moich dwóch okrągłych ocząt. Oczywiście, największą zaletą tegoż opowiadania są występujący tam koreańscy, skośnoocy idole. :-D

Tak więc zapraszam na coś, co nie jest wielkim dziełem sztuki, ale mam nadzieję, że nie będzie też przynudzać. 

Z tego powodu, że jest to dość długie, będę wkładać fragmentami. Jak na razie pierwszy fragment to można powiedzieć, że tylko wstęp, z którego można wyczytać główny wątek opowiadania. 

Tak więc miłej lekturki.

 

Fani czy antyfani?

Kochana Han Ha Gun. Mam duże podejrzenia, że czytasz mi w myślach, ponieważ od kilku dni planuję napisać coś co wzburzyło mnie w ostatnich dniach, a co dotyczy właśnie Jang Geun Suka. Od razu zapowiadam, że o tej osóbce będzie na tym blogu wcale nie tak mało. Mam nadzieję jednak, że stanę się bardziej wszechstronna również na inne tematy i moje zamiłowanie do tej jednej osoby nie będzie takie zgubne. Drogi blogu, pomóż mi w tym! <modli się>

To może teraz na temat. Jak już wcześniej wspomniałam za tego posta zabieram się od kilku dni i teraz cieszę się, że poczekałam z tym aż do dzisiaj.

Tak więc mój dzisiejszy post dotyczył będzie tematu bardzo dla mnie niezrozumiałego, czyli sasaeng fanów.

Kim są sasaeng fani? Można powiedzieć, że jest to zupełne przeciwieństwo antyfanów. Ale... są to tak obsesyjnie zakochani w swoich idolach fani, że swoją miłość okazują w sposób podobny, do jakiego antyfani okazują swoją nienawiść. Chodzą krok w krok za swoim idolem(czytaj: śledzą ich), nie chcą odstąpić ich na krok, są w stanie zrobić praktycznie wszystko by choćby na sekundę móc dotknąć swój obiekt westchnień. I oczywiście nie przeszkadza im to, że przy swoich działaniach ranią przede wszystkim swojego idola. Właśnie z takimi ludźmi muszą już od dłuższego czasu zmierzać się słynni Koreańczycy.

Z tego też powodu ostatnimi czasy koreańscy gwiazdorzy głośno powiedzieli, że takich osób nie uważają wogule za swoich fanów. Co więcej, czym więcej fanów ma taki artysta, tym większa szansa, że spotka się on z obsesją na swoim punkcie. A koreański show-biznes z dnia na dzień staje się co raz bardziej popularny.

Natłok myśli...

Mam wiele pomysłów na nowy post i nie mam pojęcia, który wybrać. Może najpierw napiszę coś o moim dniu? Czy może lepiej podjąć jakiś poważniejszy temat? Tyle myśli plącze mi się po głowie, co mam wam powiedzieć? Czym się z wami podzielić?

 

Może podziękuje wam, że rozpoczęłyśmy działać na tym blogu. Miałyśmy już wiele pomysłów na to jak możemy pogłębiać i pokazywać to co nas interesuje. Począwszy od nagranego coveru, który śmiesznie wyszedł, kończąc na planowaniu wykonania parodii jakiejś dramy. Chodź dzięki nagrywaniu coveru poczułyśmy się chodź odrobinę jak na prawdziwym planie filmowym ( co nam bardzo się spodobało).

Annyeong!

No to tak na sam początek annyeong.;)

Jeszcze nigdy nie prowadziłam tak na dłużej bloga, więc ten jest dla mnie niezłym wyzwaniem. Nie mam talentu poetyckiego, ale dla was postaram się co nieco wyskrobać. Oh... mam nadzieję, że ten blog nie będzie naszym jedynym miejscem spotkań (oczywiście oprócz facebooka;P), ale fajnie by było, gdyby było miło. 

Chciałabym pisać tu tak często jak tylko się da, ale z moim zapałem bywa różnie. Mam zbyt wiele zainteresowań, żeby je wszystkie w jednym czasie zrealizować.

Kultura azjatycka stała się dla mnie krokiem w nowy świat. Przed jej poznaniem nie zdawałam sobie sprawy, że coś takiego jak np k-pop istnieje. Kocham Koreę, ale w Japonii także mam moich ulubieńców, których miłuję i wielbię. Tak jak już to wy napisałyście Azja i wszystko co z nią związane zawładnęło naszymi sercami i szczerze trzymam kciuki, żeby ta miłość się nigdy nie skończyła, bo czuję, że przy tym się zmieniam i zdaje mi się, że na lepsze. 

Nie wiem co mam jeszcze napisać... Chyba, że trzymam za nas kciuki, a tym bardziej za naszego bloga fighting ;))

Kolejny trudny początek....

Tak samo jak Han Sang Sub nie wiem co na początek napisać... Jak przedstawić moją osobę (czy wszystko zdradzić od razu, czy powoli w częściach). Ale myślę, że lepiej po woli się otwierać i pokazywać się ludziom,że jest taka dziewczyna jak ja i ma swój własny świat, który dzieli z paroma wspaniałymi osobami ;)

Jestem jeszcze teraz  na etapie, w którym pisząc tekst ciągle analizuje go czy on jakoś brzmi, czy inni mnie zrozumieją, a co najważniejsze czy nie popełniam błędów ortograficznych. Tak czy siak przejdzie to przez Worda , a dziewczyny i inni po dłuższym namyśle mnie zrozumieją.

Mam nadzieję, że będę często umieszczać tu posty. Wcześniej gdy zakładałam jakiegoś bloga, to zazwyczaj pisanie go kończyło się  po miesiącu góra dwóch... 

 Podejrzewam jednak, że skoro blog ten będzie dla mnie kontaktem z moimi przyjaciółkami to na pewno będę tu pisać ciągle i dzielić się tym co mnie zaciekawiło czy zbulwersowało i śledzić co ciekawego one tu umieszczają.

Dużo znajdzie się tu k-popowych informacji, zdjęć, lików.

Dużo też informacji o samej Azji ale w głównej mierze to Korea Południowa zawładnęła naszymi sercami i będzie królować na tym blogu.

W końcu mamy takie miejsce gdzie możemy to wszystko (można powiedzieć) gromadzić, a przy okazji dzielić się tym co nas inspiruje do działania i czasami pokazuje jak można żyć i jakim być dla innych człowiekiem.

Kultura Polska i Koreańska bardzo się od siebie różnią  i może właśnie dlatego tak nas to wszystko wciąga i inspiruje.

  

    Cieszę się, że założyłyśmy ten blog i mam nadzieję, że będzie on spełniał nasze oczekiwania. A to tak ode mnie na poprawę humoru lub na utrzymanie dobrego samopoczucia. Przez niektórych nazwany koreańskim Pitbullem : PSY!!! i piosenka „Gangnam Style”.

http://www.youtube.com/watch?v=9bZkp7q19f0

Trzy dziewczyny,

trzy style pisania

 i trzy różne spojrzenia

(choć bardzo podobne) na świat

To właśnie: My Autorki tego bloga ^^

Trudny początek

Najtrudniej jest chyba napisać pierwszego posta. 

Siedzę i siedzę przed komputerem i nic...

To znaczy coś tam by się może napisało ale to jeszcze nie czas na to.  

W każdym razie, co tu napisać, żeby było chociaż trochę mądre? Jakoś się przywitać czy może od razu pisać na konkretny temat? 

Ale chyba wypadałoby jakoś to otworzyć i napisać chociaż w kilku słowach co na tym blogu ma się znajdować, prawda?

No więc... Dziewczyny... Nie będzie jakoś szczególnie poetycko czy ciekawie.

Mam nadzieje, że odkąd nie będziemy się mogły tak często spotykać, to ten blog będzie miejscem, gdzie będziemy dzielić się wszystkim, czym tylko znajdziemy potrzebę podzielenia się. Wszystko co nowe, co ciekawe ale też nudne i codzienne. Tak jak zawsze rozmawiamy o wszystkim co się tylko da, tak teraz  możemy to wszystko pisać w tym miejscu. ;)

Myślę, że możemy wylać tutaj każdy szczegół naszego zamiłowania do wszystkiego co azjatyckie. Mam nadzieję, że pojawi się tu mnóstwo ciekawych nutek ze świata k-popu(i czegokolwiek innego) oraz cały ogrom fotek naszych azjatyckich flower boys :D . 

Mi osobiście szykuje się całkiem obszerny fan fiction, który planuję zamieszczać tu (oczywiście fragmentami, bo po pierwsze w jeden dzień nie da się tego przeczytać a po drugie nie jest jeszcze do końca napisany i jak na razie końca nie widać). 

No więc na koniec życzę Wam chętnego wpisywania tu postów i dzielenia się naszym koreańskim światkiem. ;*

To zdjęcie stanie się chyba moją tradycją przy witaniu się

na jakichkolwiek blogach. ;P