Życie jak wata cukrowa

 

Pewnie zastanawiacie się czego może dotyczyć tytuł mojego dzisiejszego posta....

Pod tym tytułem będę zawsze umieszczać moje troszkę dziwne opowiadanie, które jeszcze powstaje. Na razie udało mi się napisać prawie 30 stron A4.

Jak na mnie to naprawdę dużo... Jeszcze nigdy tak długiego opowiadania nie napisałam i mam nadzieję, że kiedyś je skończę.Może będzie z happy endem a może zakończę jakąś tragedią. Mam wiele pomysłów jak rozwinąć akcję i muszę je poukładać w jakąś dość logiczną całość.

Dlaczego moje opowiadanie zatytułowałam; "Życie jak wata cukrowa"???

Taki dałam tytuł ponieważ, Lee Ha Rim po przeczytaniu jednego z fragmentów powiedziała, ze to trochę przesłodzone jak na rzeczywistość. I zaczęłam rozmyślać nad tym co jest słodkie a czasem i za bardzo, ze gdy za dużo tego zjemy jest nam nie dobrze.... I w końcu wpadłam na watę cukrową, którą uwielbiam.

Mam nadzieję, ze chodź trochę spodoba wam się to coś...^^ Wiele sytuacji w tym opowiadaniu zdarzyło się naprawdę a inne to wymysł mojej wielkiej wyobraźni...

Rozdział I

Dominika 

Silny porywisty wiatr wyrwał mnie z łóżka. Obudziłam się parę minut przed moim budzikiem, który każdego ranka doprowadza mnie do szału. Poszłam więc zrobić sobie śniadanie. Wszyscy domownicy pogrążeni jeszcze we śnie. Jak im zazdroszczę, też chciałabym być pod ciepłą pierzynką i smacznie pochrapywać.

A tu trzeba wstać do szkoły, którą z jednej strony lubię z tej rozrywkowej, spotkań ze znajomymi i wycieczkami. Jak co dzień przygotowałam sobie bułkę z szynką i białym serem, którą zapakowałam do torebki śniadaniowej. Pobiegłam do łazienki, wyszczotkowałam zęby i doprowadziłam moje długie brązowe włosy do ładu. Stanęłam przed moją szafą  z ubraniami i wygrzebałam z niej jasno niebieskie dżinsy z białymi łatkami, które doskonale pasowały do mojej niskiej sylwetki. Jeszcze sweter na siebie i jestem gotowa. Zabrałam plecak i podreptałam

do kuchni, gdzie czekam zawsze na telefon od mojej przyjaciółki Asi. Jest to dziewczyna o brązowych oczach, pięknych włosach, których każdy jej zazdrości. Trochę ich barwa budzi kontrowersji, ponieważ nie można powiedzieć jej że jest to kolor bliski koloru marchwi, bo wtedy trochę się złości. Najodpowiedniejsze zidentyfikowanie tej barwy  to jak kiedyś powiedziała Gosia (moja druga przyjaciółka )to kolor miodowy. Asia także jest wysoka i ma dość zgrabna figurę, która do niej  pasuje. Ma ona siostrę Natalię, która także jest moją dobrą przyjaciółką. Zawsze mogę na nie liczyć, choć czasem  nie potrafię im w pełni powiedzieć prawdy co czuje w pewnych sytuacjach, które mnie napotykają. By zapieczętować naszą przyjaźń w sylwestra stworzyłyśmy grupę F4( cztery kwiaty). Wzięłyśmy to na podstawie naszego ukochanego serialu Kgotboda namja. Jest to nasz sens życia,- koreańskie dramy. Stworzyłyśmy tą grupę nie tylko by zapieczętować nasza przyjaźń, ale także byśmy nigdy nie zapomniały o sobie, gdy wyjdziemy już z gimnazjum. Niestety ten czas zbliża się coraz szybciej. Jest już styczeń a czerwiec nadejdzie bardzo szybko. Nie wiem jak to przeżyjemy. Jesteśmy już przyjaciółkami od pierwszej klasy podstawówki. Tyle razem lat spędzonych razem, mam tylko nadzieję, że je tylko podwoimy, potroimy i będziemy przyjaźnić się do śmierci. Z moich rozmyślań wyrwał mnie telefon, który zaczął wibrować, co oznaczało, ze trzeba się zbierać na przystanek.

-Hej nona- przywitała mnie Asia

-Hej Lee Ha Rim i Han Sang Sub- ( są to nasze imiona koreańskie, które stworzyłyśmy na podstawie naszych dat urodzenia) odpowiedziałam

-Dominika, to w ta niedzielę występujemy w Stęszewie. Natalia pojedziesz z nami, czy zostajesz w domu – zapytała Asia swoja siostrę.

-Eee.. Chyba zostanę  w domu. Trochę seriali pooglądam.

-Heh.. No tak.. Seriale koreańskie rządzą!! Ja je trochę wolno oglądam, bo mi się coś zacina albo mama mi karze zejść z komputera. W końcu chciałabym mieć swój- rzekłam, wyobrażając sobie przepiękny nowy laptop na moim biurku, który był tylko mój.

-Kurcze. Ale spróbuj szybciej oglądać „Personal Taste”, bo chcę z tobą obejrzeć ten nowy serial z Lee Min Ho.- uśmiechając się odezwała się Asia.

-Spoko, właśnie wiem, będę próbowała jak najszybciej obejrzeć.

W tym momencie dotarłyśmy na przystanek. Jak zwykle grupka plastików z pierwszej siedziały w budce,

 a chłopcy krążyli przy płocie. Na naszym stałym miejscu stała już Kinga. Jest to wysoka dziewczyna

z niebieskimi oczami, brązowymi, krótkimi włosami. Ma parę boczków, ale nie jest zbyt gruba. Nie wyobrażam sobie gdyby była chudsza, nie pasowało by to zbytnio to jej sylwetki.

-Hej- odezwała się Kinga, budząc mnie z moich rozmyślań.

 -Hej- odpowiedziałyśmy chórem, po czym zachichotałyśmy.

Wtem nadjechał autobus  i pojechałyśmy do szkoły.  Na szczęście dzisiaj nie zostałam na żadnych kółkach

i w domu byłam już o 15.00.

Dni do niedzieli mijały bardzo szybko, co mnie bardzo cieszyło. Próby, które były prawie codziennie powodowały, że czas minął szybciej. Ani się nie zorientowałam a już zadzwonił mój budzik w niedzielny poranek. Wstałam szybciej, ponieważ musiałam iść na 9.00 do kościoła, a  po mszy spotkanie  na bierzmowanie. Msza jak i samo spotkanie minęła szybko. Przyszłam do domu czekał już na mnie obiad, który przygotowała moja mama. Gdy wybiła 16.00 godzina zaczęłam się przygotowywać do wyjścia. Rozczesałam swoje włosy, lekko się umalowałam, spakowałam wszystkie potrzebne rzeczy i wyszłam z domu. Spotkałam Asię i Gosię

 i poszłyśmy na przystanek. Doszły do nas Kinga i Karolina, która nie była w dobrym humorze. Miała taka minę jak by straciła coś ważnego.

-Karolina co się stało??- spytała Kinga

-Nic –odpowiedziała Karolina, wbijając wzrok w pusta przestrzeń przed nią.

Ja i moje przyjaciółki zamiast się zainteresować co się dzieje  zaczęłyśmy gadać o serialach. Ale w końcu spytałam się:

-Powiedz co się stało, masz taką minę jak by ci ktoś umarł.

-Aaa.. Nic..- rzekła smutno- nie jestem już z Dawidem.

-Co??-  Wszystkie krzyknęłyśmy zszokowane. Przecież wyglądali na szczęśliwa parę.

-No bo gadałam z Kantkiem, kumplem Dawida i namawiał mnie bym z nim zerwała, ale gdy pytałam

go o powód to nie chciał go zdradzić. Mówił jedynie, że będzie tak dla mnie lepiej. W końcu napisałam

do Dawida. A on powiedział mi, ze to nie ma już sensu i, ze lepiej będzie, gdy przestaniemy ze sobą chodzić.

 Na koniec spytałam go czy w ogóle kiedyś mnie kochał.

-Co on na to??- spytałam

-Powiedział, ze na początku tak, a potem to już było przyzwyczajenie- westchnęła i powstrzymywała się

z całej siły przed rozpłakaniem się przy nas.

-A jak długo ze sobą byliście?? - spytałam  

-2 miesiące.

-No to jak przez taki krótki czas można się zmienić miłość na przyzwyczajenie?? Rozumiem po roku czy dwóch latach. – z oburzeniem powiedziała Asia

-Nie wiem- cicho szepnęła Karolina.

-Karolina nie wiem czy to wiesz, ale dowiedziałam się ważnej rzeczy, która mogłaby wyjaśnić zachowanie Dawida.- powiedziała Kinga, jak by nie była pewna czy może to powiedzieć.

-No mów, ciekawa jestem co to takiego.

-Wczoraj usłyszałam rozmowę siostry Kantka i jej przyjaciółki. Mówiły, że ty i Dawid już nie jesteście razem i, że on w Sylwestra całował się z Marzeną z pierwszej klasy.

Karolina spoglądała na nią z niedowierzaniem, łzy napłynęły jej do oczu i zaczęła płakać. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie.

-Jak on mógł zrobić coś takiego??- powiedziałam ze złością-  Ani nie miał odwagi się przyznać i on się śmie nazwać mężczyzną. On jest bezwstydnym bachorem, który nie wie czym jest honor i godność.

-Właśnie, nie płacz już. On nie jest ciebie wart i twoich łez. – powiedziała Kinga, przytulając Karolinę

do siebie, która płakała jak małe dziecko, któremu zabierze się najcenniejszego misia.

Po paru chwilach się uspokoiła i nadjechał autobus do którego wsiadłyśmy i pojechałyśmy do Stęszewa. Dotarłyśmy tam   około 16.45  . Stanęłyśmy przed wielkim budynkiem sali gimnastycznej, gdzie odbywał się wielki koncert charytatywny w którym brałyśmy udział. Byłam bardzo zdenerwowana, ponieważ bałam się,

że zapomnę swojej roli, tekstów piosenek lub się potknę na scenie. Wpadłyśmy do szatni, w której już czekały na nas dziewczyny z nami występujące wraz z nasza nauczycielką, która nas przygotowywała. Szybko się przebrałam i  pobiegłam do głównej sali by zorientować się jak wygląda scena i czy bez problemu się na niej pomieścimy. Stałam tak wpatrując się w scenę i wymyślając różne ustawienia na niej. Gdy me rozmyślania przerwała jedna dziewczyna z naszej grupy przyszła po mnie i zaczęłyśmy biec w kierunku szatni. Wtem wpadłam  na jakiegoś chłopaka przy czym oblałam go sokiem, który trzymał w ręce. Był ubrany w elegancki można powiedzieć garnitur, co mnie bardzo zdziwiło. Bo żadkoscia jest by chłopak w jego wieku tak się ubierał a wyglądał na około 17 lat. Miał czarne trochę kręcone włosy, które sterczały mu trochę w nieładzie to w prawą stronę to w lewą. Jego usta pełne namiętności w które mogła bym się zatracić i zapomnieć o rzeczywistości, Jego dziewczyna ma wielkie szczęście go całując. Zerknęłam na jego oczy, były trochę skośne, co mogło oznaczać, że mógł pochodzić z Chin, Japonii czy Korei. Ale co robi tu taki chłopak?? Wysoki, dobrze zbudowany, może troszeczkę z krzywym nosem.
  

Stałam tak wpatrując się w scenę i wymyślając różne ustawienia na niej. Gdy me rozmyślania przerwała jedna dziewczyna z naszej grupy przyszła po mnie i zaczęłyśmy biec w kierunku szatni. Wtem wpadłam  na jakiegoś chłopaka przy czym oblałam go sokiem, który trzymał w ręce. Był ubrany w elegancki można powiedzieć garnitur, co mnie bardzo zdziwiło. Bo rzadkością jest by chłopak w jego wieku tak się ubierał a wyglądał na około 17 lat. Miał czarne trochę kręcone włosy, które sterczały mu trochę w nieładzie to w prawą stronę to w lewą. Jego usta pełne namiętności w które mogła bym się zatracić i zapomnieć o rzeczywistości, Jego dziewczyna ma wielkie szczęście go całując. Zerknęłam na jego oczy, były trochę skośne, co mogło oznaczać, że mógł pochodzić z Chin, Japonii czy Korei. Ale co robi tu taki chłopak?? Wysoki, dobrze zbudowany, może troszeczkę z krzywym nosem.

-        Halo głucha jesteś?? – krzyknął ze złością do mnie chłopak. Byłam tak pochłonięta analiza każdej części jego ciała, ze nie zauważyłam , że coś do mnie mówił.- Masz wytrzeć mi ten sok z mojej koszuli, który rozlałaś na mnie nie zauważając mnie. Nie tylko ślepa ale i też głucha.

-          Przepraszam, bardzo mi przykro, ale się bardzo spieszę. Mogę później wytrzeć twoja koszulę?? Za chwile występuję z zespołem i muszę się jeszcze przygotować. – powiedziałam szybko. Serce waliło mi jak oszalałe. Tylko nie byłam pewna z jakiego powodu czy, ze mogę zaraz spóźnić się na swój własny występ czy dlatego, ze przede mną stoi taki przystojny chłopak.

-          Za kogo ty mnie uważasz, by tak do mnie mówić?? Co?? Powiedziałem że masz coś zrobić teraz, ale dobrze niech będzie moja dobra wola po swoim występie mi to wyczyścisz-odpowiedział szczerząc się do mnie,

       co o mało nie zemdlałam. Ale chwila co on powiedział?? Jego dobra wola?? Co to ma być??

-          A ty za kogo się uważasz by ludzi tak traktować i mówić jak do służby?? Moja dobra wola też coś!!

Już otwierał usta, by coś odpowiedzieć, ale dziewczyna z którą biegłam pociągła mnie za rękę i poszłyśmy do szatni. Wkurzona jak nigdy, rozmyślałam jak on mógł do mnie ten żółtek się odzywać?? Ja już mu wytrę tą koszule!! Dziewczyny jakoś mnie uspokoiły, ale nie zdarzyłam im opowiedzieć o zdarzeniu, które miało miejsce.  Cała nasza grupa poszła pod scenę i oczekiwała na występ. E końcu nas wywołali. Piosenki wyszły nam perfekcyjnie, taniec także i przedstawienie. Czułam się świetnie, myślałam, ze nic mi nie popsuje humoru. A tu idziemy a przede mnie wyskoczył ten żółtek i zaczął gadać bym mu tą głupią koszule  wytarła.

-          Hej no dobra choć na korytarz i ci te twoje cenne ciuszki wytrę.

-          Nie można było tak od razu??  Myślisz, ze mam aż tyle czasu??

-          Co?? Co ty do mnie mówisz?? Nie udawaj takiego ważniaka, bo mnie wkurzasz.

-          A może ja jestem ważniakiem?? Co??

-          E tam. Bądź sobie kim chcesz. Wytrę tę koszule i będzie w końcu z tobą spokój/

Poszliśmy na korytarz. Wzięłam jakąś chusteczkę, którą lekko zwilżyłam w łazience i zaczęłam mu szorować koszulę. Jak mogłam się poniżyć do takiego stopnia, bym jakiemuś dupkowi szorować rzeczy.

Wielki pan się znalazł. Ale nie powiem jest bardzo przystojny te oczy a twarz taka męska.

-Jej żyjesz??- krzyknął do mnie. Nie zauważyłam, ze od jakiś paru minut patrzę mu w oczy i w ogóle nie czyszczę koszuli.

-No żyję, tylko trudno mi to uwierzyć, że muszę tę szmatę czyścić.

-Szmatę?? Ona jest droższa niż wszystko co masz na sobie i pomnożone razy 50.

-Ojojoj wielki pan się znalazł- westchnęłam

-Co?? Słucham??

-A nic nic. Powiedziałam, ze może to być i prawda.- uśmiechnęłam się ironicznie.

-Na pewno! – powiedział z satysfakcją- Ała nie tak mocno!- wrzasnął

-Przepraszam bardzo wielkiego panicza, ze sprawiłam jemu ból.

Spojrzał na mnie złowrogo.

-Ej dziewucho, nie denerwuj mnie!

-Dziewucho?? Uważaj sobie debilu!- zazgrzytałam zębami. Chłopak spojrzał się na mnie otwierając lekko usta i układając je w dziwnym grymasie. Oczy otworzył szeroko, jak był by zdziwiony. Na chwile zamilkliśmy.            W skupieniu czyściłam koszule i w końcu się odezwałam:

-A jak jaśnie pan ma na imię??- przygryzłam lekko wargę, denerwując się czy to był odpowiedni moment na takie pytanie.

-Co cię to obchodzi?? Ty powinnaś mi się przedstawić wstrętna dziewucho- odpowiedział lekko uśmiechając się ze złością.

-A ty kiedy przestaniesz mnie obrażać. Myślisz, że powiem ci jak mam na imię?? Oj mylisz się!!- wrzasnęłam.

Wtem moja przyjaciółka Gosia energicznie do nas podbiegła i krzyknęła:

-Dominika, dalej choć zaraz jedziemy do domu.

Co ona zrobiła?? Głupi żółtek dowiedział się jak mam na imię. Zaczerwieniłam się i rzuciłam ostatnie złowrogie spojrzenie chłopakowi, który zaczął się szeroko uśmiechać i na przegnanie krzykną:

-Do zobaczenia Dominiko wstrętna dziewucho!!!

Wkurzyłam się i szarpnęłam chudą, dość wysoka Gosię i pociągnęłam ją na zewnątrz.

-Ej nie ciągnij mnie tak!! Zwariowałaś?? Co to za chłopak??- rzekła uśmiechając się i ruszając znacząco brwiami.

-Eee... Nikt. Jakiś wielki pan, który ma bardzo wysokie mniemanie o sobie- odparłam  gryząc się po raz kolejny w wargę ze złości.

-No, ale strasznie przystojny jest. Jak go nie chcesz to ja chętnie skorzystam z okazji.

-Przestań- przerwałam jej i rzuciłam złowrogie spojrzenie.

-No nie denerwuj się. O idzie Asia, ciekawe co ona na to powie.

-Ej nie mów mi nic o nim przy mnie. Jak już tak chcesz o nim tak opowiadać to ja sobie idę tam na schody. Zawołaj skończycie się ekscytować. Odeszłam włączając sobie muzykę z telefonu. Spoglądałam na dziewczyny, które z wielkim skupieniem rozmawiały. Ja tylko stałam i patrzyłam się w przestrzeń przede mną. Z moich rozmyślań wyrwała mnie jakaś osoba, która mnie popchnęła i prawie bym spadła ze schodów. Wyciągnęłam szybko z uszu słuchawki i rzuciłam się na ta osobę.

-Hej uważaj jak chodzisz?? Ślepy jesteś??

Postać stojąca przede mną odwróciła się i zobaczyłam tego dziwnego  żółtka z którym parę minut temu gadałam. Chłopak szczerzył się do mnie, tak jak by był z tego dumny, że mnie popchnął.

-Jak mylisz może jesteśmy już  kwita?? Choć nie powinienem cię jeszcze sokiem oblać??- rzekł

-Co??

-Znowu głucha jesteś?? Chyba musisz iść do lekarza.- zaśmiał się

Naszą rozmowę przerwał jakiś mężczyzna, który prawie ciągle chodził za tym żółtkiem.

-Paniczu, musimy już jechać. –zwrócił się do chłopaka, który ciągle się szczerzył do mnie.

-Dobrze już idę. No to na razie dziewucho- powiedział i zaśmiał się po raz kolejny do mnie.

Naszą rozmowę przerwał jakiś mężczyzna, który prawie ciągle chodził za tym żółtkiem.

-Paniczu, musimy już jechać. –  zwrócił się do chłopaka, który ciągle się szczerzył do mnie.

-Dobrze już idę. No to na razie dziewucho- powiedział i zaśmiał się po raz kolejny do mnie.

Nie odezwałam się. Patrzyłam tylko jak wsiada do auta i odjeżdża i stałam jak osłupiała. Wszyscy się na mnie patrzyli z zaciekawieniem. Poczułam się trochę zawstydzona, lekko się uśmiechnęłam i ruszyłam w stronę ławki  by usiąść. Podbiegły do mnie przyjaciółki i zaczęły z wielka ekscytacją rozmawiać o tym chłopaku. Podniecały się jego wyglądem i jego stylem ubierania, chodzenia. Ja wcale się nie odzywałam, siedziałam ponuro czekając aż przyjedzie autobus. W domu byłam około godziny 21.00. Uszykowałam sobie coś do jedzenia, po czym ubrałam się w piżamę i zaczęłam zajadać się moja kanapką z serem, szynka i ogórkiem kiszonym.

Gdy skończyłam posiłek spakowałam się jeszcze do szkoły i położyłam się do mojego ciepłego łóżka.

Leżąc pod kołdrą zaczęłam rozmyślać o tym nieznajomy, którego spotkałam. Trochę zaczęłam żałować,

 że nie byłam milsza. I  w końcu nie dowiedziałam się jak ma na imię. Już go nigdy nie spotkam, nie będę miała okazji dowiedzieć się o nim więcej. Ale z drugiej strony zasłużył sobie na takie traktowanie  z mojej strony.

On też nie był dla mnie za miły. Nazwał mnie wstrętną dziewuchą i odnosił się jak do służby. Jak tak można się zachowywać. Niby taki bogaty, a kultury za grosz. Może mieć najwięcej pieniędzy na świecie, ale nie zjedna mojej przyjaźni. Chyba, ze się zmieni to może w tedy. Ale na pewno musiałby na to zapracować. Po paru minutach bicia się z myślami zasnęłam.

Noc minęła spokojnie, bez żadnych koszmarów. Miałam tylko dziwne przeczucie, ze coś się wydarzy.

Nie koniecznie będzie to coś pozytywnego, ale miałam nadzieje, że jednak tak. Zaczęłam, więc przygotowania do szkoły. Poranna toaleta, śniadanie i wyprawa na przystanek. Pierwsza lekcja rozpoczęła się o 8.00 była to fizyka. Trochę na niej przysypiałam, ale moja przyjaciółka Asia na szczęście kontrolowała sytuacje i budziła mnie, gdy pan coś ode mnie wymagał. Kolejne dwie lekcje ciągnęły się w nieskończoność. Marzyłam tylko

o długiej przerwie by wpaść z dziewczynami do biblioteki na kolejny odcinek serialu. Niestety, gdy tam poszłyśmy okazało się, że jest zamknięta. Dlatego zaczęłam przed drzwiami budynku strzelać fochy i krzyczeć;

-Dlaczego nam to robią??

Dziewczyny patrzyły się na mnie i zaczęły się śmiać. Po paru minutach przestałam zgrywać wariatkę

i poszłyśmy pod szkołę by sobie pogadać. Gdy dochodziłyśmy do budynku ujrzałam wysokiego chłopaka ubranego w szare dżinsy, niebieska koszulę i białą kamizelkę. W prawej ręce trzymał otwartą butelkę soku pomidorowego. Jego czarne włosy ułożone trochę w nieładzie sterczały w różne strony, przez wiatr, który je rozwiewał. Wyglądał tak nieziemsko, że mogłam mu wybaczyć wczorajsze zachowanie. Dziewczyny szturchając mnie wyrwały mnie z transu.

-Hej Domi, czy to nie jest ten chłopak, o którym mi opowiadały Asia i Gosia?? – spytała Natalia, uśmiechając się do mnie i pokazując swój trochę krzywe uzębienie.

-No chyba tak, ale co on tu robi?? Przecież ja mu nic o sobie nie mówiłam, ani do jakiej szkoły chodzę ani ile mam lat. Zupełnie nic. Może jeszcze z kimś rozmawiał z naszej ekipy i do niego przyjechał- rzuciłam

-Niby do kogo?? Masz mi tam w tej chwili iść i wszystkiego się dowiedzieć.!!- krzyknęła mi prosto do ucha Asia.

-No właśnie za minutę już widzę cię tam przy jego boku jak z nim rozmawiasz- wtrąciła Gosia. Podskakując

 i popychając mnie w stronę żółtka.

-No dobra idę- westchnęłam- ale jak coś będzie nie tak to wasza wina – ostrzegłam je i lekko przygryzłam wargę. Ruszyłam w kierunku  chłopaka, bawiąc się sznurkiem od bluzy. Żółtek wpatrywał się w drzwi i okna szkoły jak by na kogoś czekał, wypatrywał.

-Hej- wyjąkałam, ukrywając moje podniecenie i nie pokój..

-Witaj. W końcu raczyłaś się zjawić.. Czekam już na ciebie jakieś 10 minut.

-Co?? A skąd miałam wiedzieć, ze się tu zjawisz i będziesz chciał się ze mną spotkać?? A tak w ogóle skąd wiesz, że tu chodzie do szkoły?? – spytałam. Spojrzał na mnie trochę z politowaniem, ale uśmiech z jego twarzy nie zniknął.

-Oj mała jeszcze nic o mnie wiedząca dziewuszko. Dla mnie nie ma rzeczy nie możliwych, a znalezienie o tobie informacji jest dla mnie tak łatwe, że twój rozumek nie jest w stanie tego sobie wyobrazić.- zaczął się śmiać

i bawić się etykietą od soku.

-Wyobraźnie to ja już mam i to tak wielką, że byś mógł się przerazić co w mojej głowie siedzi. Ale po co szukałeś informacji??- spytałam, byłam bardzo ciekawa jego odpowiedzi. Nigdy jeszcze się nie przydarzyło, by jakiś chłopak, którego poznałam zjawił się w mojej szkole, by ze mną porozmawiać. Może przemyślał swoje zachowanie i pożałował, że się nie przedstawił nie był milszy. Przyglądałam mu się z ciekawością i niecierpliwością.

-Ponieważ nie lubię mieć nie wyrównanych rachunków.- rzekł i zaczął przyglądać mi się z uwagą. Przestał się uśmiechać. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, które mogły zdradzić czy on żartuje czy mówi na poważnie. Ale jakie nie wyrównane rachunki?? Czyżby chodziło mu o ten sok?? Przecież to dziecinada, gdyby tylko po to tu przyjechał.

-Co?? Jakich nie wyrównanych rachunków?? Co ty bredzisz!! Już chyba na głowę upadłeś. – powiedziałam szybko prawie krzycząc. Kątem oka spojrzałam na dziewczyny, które przyglądały się całej sytuacji i na migi pokazywała bym była milsza. Jak mogę być milsza skoro taki dzieciak przyjechał tylko po to by wyrównać porachunki powiązane z sokiem.

-No normalne. Nie przeprosiłaś jak należy wczoraj za wszystkie przezwiska, którymi mnie wczoraj obrzuciłaś.

-Co?? Myślisz, ze cię przeproszę?? Jaki bezczelny, nawet nie wiem jak się nazywa i mnie obrażał i mam go jeszcze przeprosić?? Może jeszcze całować po nogach i prosić o wybaczenie?? – wykrzyczałam mu. Jego twarz z zamyślonej przemieniła się w wściekłą.

-Nie denerwuj mnie już!! A mam, nazywam się Lee Ha Jun. A co do mich nie wyrównanych rachunków.

W tym momencie oblał mnie sokiem, który trzymał w ręce przez cała nasza rozmowę. Sok pomidorowy miałam na włosach i na prawie całej kurtce. Spojrzałam tylko kątem na grupkę uczniów z mojego gimnazjum, którzy się nie mogli powstrzymać od śmiechu. Wyglądałam żałośnie. Stałam przed eleganckim chłopakiem w posklejanych włosach i brudnej kurtce.  Nie wiedziałam co mam zrobić. Jedynie patrzyłam na po kolei na twarze moich kolegów, koleżanek i spojrzałam na Ha Juna, który także śmiał się ze wszystkimi.